Afgelopen dagen was het zomers warm. Dan fiets ik graag naar een fijne strandtent. Met een extra batterij en een boek. Meestal lees ik niet zoveel maar kijk wat om me heen; voer af en toe gesprekjes. Voor mij dé manier om te ontspannen en nieuwe ideeën op te doen. Tegelijkertijd ben ik prima bereikbaar en werk van alles weg. Multitasking in een mooie omgeving. Ik kan het van harte aanbevelen!

Ik schrok. Bij twee van die favoriete zaken was de wind volledig gedraaid.

Vorig jaar scoorden ze allebei hoog bij het hippe publiek en was het steeds druk en ontspannen. Dat laatste vond ik knap, in de drukte toch aandacht en geen merkbare stress. Goed ondernemerschap!

Er was liefde voor wat ze deden en de klant stond bij alles centraal. Dat voelde warm en welkom en ik kwam er graag terug. Goedkoop was het niet, maar dat gevoel was goud waard. Zakelijk en privé stuurde ik vrienden en bekenden door. Ongemerkt was ik ambassadeur geworden.

Het voert te ver om de dialogen neer te pennen maar dit is wat er gebeurde. De tijd dat je aan een tafel mocht zitten was gereduceerd tot 2 uren! Bij de ander werd ik weggestuurd (“wilt u wel gelijk afrekenen?”). Ongeacht of je daarna nog wilde eten of gewoon blijven. Die tafel was namelijk voor gereserveerde plekken. Mensen die er nu niet waren. En die ook niet zouden komen, zo bleek later.

Op enig moment waren er heel veel lege tafels. Kennelijk was de klant die nog zou komen belangrijker dan de betalende klant die er al was!

Er werd flink gemopperd. Mensen voelden zich onheus behandeld. En liepen boos weg. Ook ik ben uiteindelijk bij beide zaken vertrokken. Erg veel aandacht van het personeel voor m’n ongeloof was er niet. Ook dat was vorig jaar anders.

Naar de motivatie van deze ondernemers om bij een goedlopende volle zaak, die qua omzet afhankelijk is van seizoen reputatie en hipheid, zittende betalende klanten weg te sturen kan ik alleen maar raden.

Willen ze schaarste creëren? Kennen wij hun verdienmodel misschien niet? Wellicht hebben ze lang nagedacht over winstmaximalisatie. En was dit de uitkomst. Ik weet het niet.

Wat ik wel weet is dat –veel- succes sterke schouders nodig heeft. En steeds weer opnieuw je klant het beste geven. Anders is (te)veel succes vaak het begin van het einde. En dan is er geen redden meer aan.